Nederlandse zangeres op weg naar doorbraak in het buitenland "Wie houdt van mijn liedjes, houdt ook een beetje van mij"
Door Paul Smit

Hilversum, "De Nederlandse popmuziek is niet ten dode opgeschreven, ze is al dood," concludeert Joost den Draayer in het decembernummer van het maandblad "Vinyl". Zangeres Nadieh bewijst het tegendeel. Een prachtige LP, drie singels in de Top 40, de zilveren harp van Conamus, een Edison, het CDGala en als klap op de vuurpijl de titel "Best singer of the World Popular Songcontest Tokio 1987", vorige maand verovert in Japan. Zelden heeft een Nederlandse artiest binnen een jaar, ook internationaal, zoveel erkenning en roem geoogst.

Ze is mystiek, apart, lief, aardig, hooghartig, wantrouwig, introvert, en verplettert soms dromen. Kortom, de meningen over het karakter van Nadieh lopen nogal uiteen. In ieder geval leven de roddelpers en de donkere zangeres met elkaar op gespannen voet. Alleen over haar artistieke kwaliteiten wordt unaniem lovend geoordeeld. Nadieh is een talent. Dat staat als een paal boven water, maar als persoon weet je niet altijd wat je aan haar hebt, zo wordt gesuggereerd.

"Als je met me wilt praten dan kom je maar naar Den Bosch, voor beiden is dat even ver rijden". Nadieh komt uit de residentie en is gewend eisen te stellen aan een interview. "Geen priv?ragen, uitsluitend praten over het vak". Dat zijn haar voorwaarden. Op weg in de trein naar het tijdstip van de ontmoeting bekruipt me een gevoel van onbehagen. Stel je voor dat ze niets te melden heeft, of dat m`n uiterlijk, haar niet bevalt? Dan is de reis voor niets geweest. Groot is dan ook mijn opluchting als blijkt dat Nadieh mij met een hartelijke ontvangst verblijdt. We duiken hand aan hand "de Kleine Werelt" in, een artiestencaf?n het centrum van den Bosch. Nadieh: "Gezellig, wij Westerlingen, tussen die gekke Carnavalsvierders". En onmiddellijk daarop volgend: "Heb je me op het CDGala gezien? Ik mocht live de ether in. Dat duet met Anita Meyer en Lori Spee, waarbij we een gedeelte van elkaars successen zongen, dat idee werd vlak voor de uitzending geboren. We hebben er amper een half uur voor gerepeteerd."

Nadieh is mooi, heeft de stem van Kate Bush en de uitstraling van een mysterieuze prinses. Nadieh (29) noemt zichzelf een laatbloeier. Haar wortels liggen in een Oosters land, maar ze beziteen onmiskenbaar Haags accent. Ze praat honderd uit en kan bijna niet wachten om me te laten zien wat ze heeft meegenomen uit Japan. Ze toont interesse in allerhande zaken waar onze gemeenschappelijke belangstelling naar uit gaat: "De eerste mens op de maan, daar kan ik nog rillingen van krijgen". De Kosmos, techniek en archeologie, het ontdekken van het verborgene in de mens, Nadieh heeft er veel over nagedacht.

Nadieh schrijft al haar teksten en het grootste gedeelte van haar muziek zelf. Daar begon ze op twaalfjarige leeftijd mee. "Eerst waren het alleen gedichtjes vaak ge?pireerd door het onderwerp de dood. Later kreeg ik een gitaar en probeerde ik muziek bij mijn teksten te maken. Veel steun ondervond ik daarbij van m`n familie want bij ons thuis bespeelt iedereen wel het een of andere instrument. Na het Atheneum en twee jaar studie psychologie kon ik leven van de muziek. Vier jaar heb ik met een band opgetreden op feesten in `t land. Toen bracht Adrie Gloudemans me in contact met Cees Buenen waarmee ik een set demo`s opnam. Twee jaar met die bandjes leuren, niemand zag er iets in behalve platenplugger Joseph Schamp. Hij bracht me op zijn beurt weer in contact met Bart Sloothaak van Wisseloord producties. Die wilde wel met me in zee gaan. Met een team van fantastische mensen doken we op niet productieve uren de studio in. Iedereen geloofde in het eindresultaat alleen ik had m`n twijfels. Nee, ik ben minder zelfverzekerd als het publiek van me verwacht."

Eind augustus 1986 kwam "The land of T?uit. Van deze LP werden drie singels getrokken waarvan "The right to change" en Windforce 11" hoog in de Top 40 eindigden. Voor "Windforce 11" werd zelfs de videoclip opgenomen in Isra?

Waaraan heeft Nadieh haar succes te danken? "Ik geef de mensen iets van mezelf en stel me daarbij heel kwetsbaar op. Mijn plaat is een afspiegeling van m`n ziel. Er staan dingen op die ik mooi vind." "Autobiografisch?" "Vaak wel. "Chilly no more" en "The richt to change", zijn heel persoonlijk. Voor de liefhebbers heb ik de teksten in mijn eigen handschrift bij de plaat gevoegd. Mensen die mijn platen kopen en mijn teksten begrijpen, herkennen er iets in van zichzelf. Ze houden van mijn liedjes. Dus houden ze een beetje van mij.

Japan heeft een diepe indruk op Nadieh achtergelaten. "Ongelooflijk zoals men in Tokio artiesten ontvangt. Niets werd aan het toeval overgelaten, alles volgens schema en heel relaxed. Eerst een week repeteren in de studio. Toen de uitvoering in de "Bodukan Hall", een zaal met 9000 man in gala. Op het podium een muur van geluidsboxen en een lichtshow zoals ik nog nimmer heb gezien. Er deden 16 landen mee, waaronder Engeland, USA, en Duitsland. Ik vertegenwoordigde Nederland en mocht "Live" zingen. Er kon niet in geknipt worden. Ongelooflijk als je dan als de beste vocalist wordt uitgekozen." Nadieh's donkere ogen stralen als ze heel behoedzaam haar trofee?toont: een gouden hanger met de hand gemaakt in de vorm van een klokje, het symbool voor een stem die klinkt als een klok. En een zeer kostbaar, platina "Rado" horloge. "Draag je ze?" "Nee, dat durf ik niet. Ik berg ze op in mijn prijzenkastje." Het winnende liedje: "Haifa Bleu", werd speciaal voor dit Japanse festival door Nadieh gecomponeerd en door Hans Vermeulen geproduceerd. Het vervolg op de overwinning is de release in Japan van dit winnende nummer en van "The Right to change". Nadieh heeft ook een uitnodiging ontvangen voor een tournee door het land van de rijzende zon in het voorjaar van 1988.

Nadieh's grootste wensdroom is een tournee met een eigen band. De bezetting van zo`n band zit al in haar hoofd. Max Werner drums, Edward Reekers keyboards( ja, die van Kayak), ex Herman Brood gitarist Gerard van Doorn bas, Erik Karsemyer op percussie, Lex Bolderdijk sologitaar, Emile den Tex en Nadieh's zusje Manon backing vocals. Met deze combinatie trad ze al een keer op in de hoofdstedelijke rocktempel Paradiso. Het optreden werd een overweldigend succes met twee toegiften tot besluit (voor het kritische publiek van Paradiso uitzonderlijk. De gelegenheids combinatie met bovengenoemde muzikanten beviel zo goed dat ze besloten de studio in te gaan voor een LP. Deze is inmiddels opgenomen. Voor drie nummers op de nieuwe LP werd het duo Bradley en Steward James ingeschakeld. Deze broertjes tekenden o.a voor de recente successen van Kiki Dee en Nana Mouskouri. Ook produceren zij de soulformatie Imagination (bekend van o.a de wereldhit "Body talk"). De LP van Nadieh ligt maart 1988 in de winkels. In januari komt er een nieuwe single van haar uit.

Hoe ziet Nadieh haar toekomst? "Ik geniet van alle dingen die op me af komen. Een echt einddoel heb ik niet voor ogen. Een jaar geleden kende niemand mij. Nu word ik overal herkend. `t Liefst wil ik internationaal doorbreken. Dan kan ik veel reizen, andere landen zien en andere culturen leren kennen. Niet alleen in de muziek wil ik iets bereiken ook de wereld van de film heeft op mij zijn aantrekkingskracht. Ik heb nu een beetje ervaring met poseren en acteren. (als bewijs doet ze even een paar typetjes voor mij na en ze weet haar stem daarbij vermakelijk aan te passen) In het begin ging me dat slecht af. Maar uiteindelijk leer je je schroom overwinnen. Ik zou ook wel iets met kinderen voor de televisie willen doen. Weet je dat kinderen van 6 a 7 jaar me fantastische brieven schrijven? Soms bel ik ze op en dan geniet van hun enthousiaste reacties.O, ja ik heb nog een grote wens: het schrijven van een nummer voor Paul Simon. Die vind ik echt te gek, zo persoonlijk hoe hij muziek met andere culturen mengt." aldus de sympathieke zangeres. Twaalf koppen koffie en drie uur later nemen we afscheid.